Główną różnicą pomiędzy stalami żaroodpornymi a nierdzewnymi jest ich przeznaczenie. Podstawową cechą eksploatacyjną stali nierdzewnych jest odporność korozyjna. Zastosowanie tego rodzaju stali może odbywać się zarówno w warunkach pokojowych, jak również w środowisku temperatur znacznie ujemnych, aż do temperatury ok. 500°C. Warunki takie dyktują zadania na wysoką odporność korozyjną materiałów. Własności mechaniczne mają w tej kwestii znaczenie mniejsze znaczenie. W przeszłości dokonywano podziału stali na stale nierdzewne oraz stale kwasoodporne. Aktualnie pod mianem nierdzewne rozumie się wszelkie stale, które wykazują korozyjną odporność, a zarazem nie są stalami żarowytrzymałymi (żaroodpornymi).
W przypadku stali żaroodpornych podstawową cechą materiału jest znaczna odporność korozyjna w temperaturze przewyższającej 500°C. Od żarowytrzymałych stali wymaga się wysokich mechanicznych własności w temperaturze ponad 500°C. Jest to związane z odpornością materiału na powolne odkształcanie naprężeń niższych od granicy plastyczności materiału, tzw. odporność na pełzanie.
Do grupy stali odpornych na korozję należą stale nierdzewne kwasoodporne i żaroodporne. Oznaczenie gatunków stali nierdzewnych zawierają się w zakresie od 1.40.. do 1.45… Żaroodporne i żarowytrzymałe stale oznacza się numeracją od 1.47… do 1.48…
Reasumując do temperatury ok. 500°C swoje zastosowanie mają stale nierdzewne. Natomiast powyżej 500°C używa się stali żaroodpornych. W takich warunkach materiały narażone są na utlenianie oraz korozje.
Należy pamiętać, że stale żaroodporne 1.4749 (X18CrN28) oraz 1.4724 (X10CrAlSi13) charakteryzują się różnorodną spawalnością. Generalnie spawalność gatunków austenitycznych jest wyższa niż ferrytycznych stali żaroodpornych. Proces spawania stali żaroodpornych ferrytycznych wymaga wstępnego podgrzania (przed spawaniem) do temperatury ok. 100 do 300 °C. Ponadto po procesie spawania konieczna jest obróbka opierająca się na wyżarzaniu w temperaturze ok. 750-800 °C. Powyższe wymagania dotyczą takich gatunków, jak: 1.4742 (X10CrAlSi18), 1.4762 oraz 1.4724 (X10CrAlSi13). Znacznie lepszą spawalność posiada gatunek 1.4749 (AlSi446). Nie wymaga on obróbki cieplnej bezpośrednio po spawaniu. W przypadku 1.4749 (AISI 446) konieczne jest jedynie podgrzanie wstępne do temperatury od 200 do 400 °C.
Stale nierdzewne mogą być również łączone ze stalami węglowymi przy zachowaniu pewnych zasad.
Możliwe jest łączenie stali nierdzewnej ze zwykłą. Do tego celu zaleca się stosowanie spoiwa 309L (wg EN 1600 23 12 L R, wg AWS E309L). Tego typu spoiwo zawiera ok. 23%Cr, 13%Ni. Przeznaczone jest ono do łączenia nierdzewnych stali Cr-Ni ze stalami niskostopowymi. W procesie spawania stali nierdzewnych bez molibdenu (1.4301, OH18N9) ze stalami niskostopowymi (węglowymi) wykorzystuje się druty typu: 309L-Si, 309L, 309L-HF. Są to wysokostopowe druty zapewniające odporne na spękanie spoiny. Drut model 309L jest najczęściej wybierany do łączenia stali nierdzewnej typu 304 i stali węglowej.
Stale nierdzewne można również stosować w konstrukcjach budowlanych, m.in. do zbrojenia ścian betonem. Ze względu na to, że beton jest materiałem porowatym można stosować go do zalewania konstrukcji ze stali odpornych na korozję. Istotny jest tutaj odpowiedni dobór gatunku stali do takiego zastosowania. Powszechnie występują specjalistyczne gatunki stali odpornych na korozję, które zaleca się do wykorzystania w celu zbrojenia betonu. Do najpopularniejszych należą takie gatunki, jak: EN 1.4301, 1.4429, 1.4462, 1.4436, 1.4501. Stale o strukturze austenitycznej: 1.4429, 1.4301, 1.4436. Stale z gatunku 1.4462, 1.4501 charakteryzują się strukturą ferrytyczno-austenityczną (duplex). Zbrojeniowe pręty wytwarza się z następujących gatunków stali nierdzewnych: EN 1.4436, 1.4429, 1.4301, 1.4462.
